Mijn lezend leven in notitieboekjes
Vandaag was er een teamdag op het werk. Verschillende activiteiten en workshops werden door ijverige collega's op poten gezet met de bedoeling om elkaar beter te leren kennen. Dat is zeker gelukt.
De opdracht voor de eerste workshop was simpel. Je moest een persoonlijk object meebrengen en daarover iets vertellen, nadat de anderen hadden geraden wat jouw object was. Lang heb ik niet getwijfeld over mijn object. Het is brandbaar, beschreven en ik gebruik het sinds mijn kindertijd: een notitieboekje waarin ik elke keer de titel van een net uitgelezen boek opschrijf.
Dat notitieboekje staat intussen al vol, de kaft valt er bijna af, elke bladzijde is beschreven in mijn groot kinderhandschrift (nou ja, ik was geloof ik 11 toen ik ermee begon). Daarna is het handschrift kleiner en rechtlijniger geworden. Het eerste boekje werd dan ook opgevolgd door een groter, steviger exemplaar, waarin ik nu nog steeds noteer. Mijn vriend kent het ritueel. Telkens als ik een gelezen boek met een zucht (van bewondering of afschuw) dichtklap, sta ik op, open mijn boekenkast, en neem ik mijn notitieboekje om de titel en de auteur te noteren. Toen mijn vriend voor een conferentie in Oxford was, bracht hij een bladwijzer en een mooie pen voor me mee, van The Bodleian Library. Voor het boekje, uiteraard.
Mijn lezend leven zit vervat in dat boekje. Zo herinneren de titels van Karel Verleyen en Thea Beckman me aan mijn jeugd, de titels van Middelnederlandse romans me aan mijn studies, en de Franse boektitels doen me dan weer denken aan mijn Erasmusverblijf in Frankrijk. Oké, ik weet dat er nu ook de 'leesnetwerksite' Goodreads bestaat, waarop je hetzelfde doet, maar dat is toch niet hetzelfde. Lang niet alle boeken die ik gelezen heb, zijn op de site terug te vinden.
En er is nog iets. Wie me een boek cadeau wil geven, kan altijd mijn boekjes raadplegen. Hint hint.
De opdracht voor de eerste workshop was simpel. Je moest een persoonlijk object meebrengen en daarover iets vertellen, nadat de anderen hadden geraden wat jouw object was. Lang heb ik niet getwijfeld over mijn object. Het is brandbaar, beschreven en ik gebruik het sinds mijn kindertijd: een notitieboekje waarin ik elke keer de titel van een net uitgelezen boek opschrijf.
Dat notitieboekje staat intussen al vol, de kaft valt er bijna af, elke bladzijde is beschreven in mijn groot kinderhandschrift (nou ja, ik was geloof ik 11 toen ik ermee begon). Daarna is het handschrift kleiner en rechtlijniger geworden. Het eerste boekje werd dan ook opgevolgd door een groter, steviger exemplaar, waarin ik nu nog steeds noteer. Mijn vriend kent het ritueel. Telkens als ik een gelezen boek met een zucht (van bewondering of afschuw) dichtklap, sta ik op, open mijn boekenkast, en neem ik mijn notitieboekje om de titel en de auteur te noteren. Toen mijn vriend voor een conferentie in Oxford was, bracht hij een bladwijzer en een mooie pen voor me mee, van The Bodleian Library. Voor het boekje, uiteraard.
Mijn lezend leven zit vervat in dat boekje. Zo herinneren de titels van Karel Verleyen en Thea Beckman me aan mijn jeugd, de titels van Middelnederlandse romans me aan mijn studies, en de Franse boektitels doen me dan weer denken aan mijn Erasmusverblijf in Frankrijk. Oké, ik weet dat er nu ook de 'leesnetwerksite' Goodreads bestaat, waarop je hetzelfde doet, maar dat is toch niet hetzelfde. Lang niet alle boeken die ik gelezen heb, zijn op de site terug te vinden.
En er is nog iets. Wie me een boek cadeau wil geven, kan altijd mijn boekjes raadplegen. Hint hint.
