Uitgelezen: 'Vergeef ons onze zwakheid' van Gijs IJlander
 |
| (bron foto) |
Een natuurverschijnsel was het, een enorme klomp leven, twintig meter lang misschien en hoog boven hem uittorenend - een beklemmend gevoel van kleinheid beving hem. Hij probeerde eromheen te lopen, maar aan de rugzijde was het water te diep. Terwijl hij terugliep langs de kop, kwam er een donker, grommend geluid uit het neusgat. Hij leefde nog, deze grauwe muur van vlees die een eigenaardige geur uitwasemde: zilt, met een ondertoon van rotting en ammoniak. Snel deed hij een paar passen achteruit.
Hij bleef een tijd staan kijken. Hij voelde een vreemde opwinding: dit was iets onbevattelijks en hij was de enige die het zag. Aanrollende golven braken op staart en rug, hoog vloog het schuim de lucht in. Pas toen het volledig licht was ging hij naar huis, hij was koud en stijf geworden.
Vergeef ons onze zwakheid
p.44-45
Mijn recensie voor CuttingEdge lees je hier.
