Uitgelezen: 'Nora' van Colm Tóibín

Zo was het dus om alleen te zijn, dacht ze. Het was niet als de eenzaamheid die ze had doorgemaakt en ook niet als de momenten waarop ze zijn dood ervoer als een schok voor haar gestel, alsof ze een auto-ongeluk had gehad - het was dit met gelicht anker zwalken in een zee van mensen, alles merkwaardig zinloos en verwarrend.

Colm Tóibín, Nora, De Geus, 2015, p.210. (vert. Anneke Bok).
Mijn recensie lees je zoals altijd hier.